İpek'in yanındaki canavardan birinin üstüne atlayarak kafasına onlarca kez darbe indiriyorsun. Tam bu sırada bir adamın oda kapısını kırdığını farkediyorsun. Adam'da hızlıca diğer canavarı İpek'in üstünden alarak kafasını eziyor.
Ama çok geç. İpek boynundan ısırılmış!
Sana yardım eden adam bağırıyor, ""O çoktan ısırılmış! Ondan vazgeçmelisin! hadi! benimle gel! Çatıda bir helikopter beni bekliyor. Senide götürebilirim!"
Adama cevap vermeyerek İpek'e koşuyorsun.
Kenarda yere yığılmış, acı içinde kıvranıyor. "Dayan,dayan... DAYAN!!!"
Ne yapacağını bilmiyorsun. Elini ısırılmış yere koyuyorsun. Adam sana sesleniyor. "Onu bırakmalıyız. Isırıldı. Birazdan onlardan birine dönüşecek."
"Ama..." sözlerin ağızında düğümleniyor.
İpek zorda olsa konuşabiliyor. "Keyan... bırak. Sen yaşamalısın. Ada...-m i--le... de---vam e...t. Lütfen... Her şey.. buraya ka-d--armış."
İpeğin başında hayatında hiç ağlamadığın kadar ağlıyorsun. Neden ağladığını bilmiyorsun. Belki ona karşı bir şeyler hissediyordun. Belki sana karşı tek iyi davranan kadın oydu. Ama şimdi kollarında gözleri morlaşmaya başlamış, onlardan birine dönüşüyordu.
Arkandan adam bağırıyor. "Hadi seni lanet olası! Artık bırak onu. Gitmeliyiz! geliyorlar!"
